Duisternis, zwaarte
Deze nacht had ik weer een heel zware droom. Ik werd bang wakker met pijn in de aderen in mijn armen en benen, dezelfde pijn die ik voel als mensen me vertellen over ongelukken, wonden, martelingen, alles waar bloed bij komt kijken... dat is nu eenmaal zo als je hyper sensitief bent. De laatste tijd heb ik best wel een aantal zware gesprekken gevoerd, en als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik, als mensen me recentelijk vragen hoe het gaat, ik nooit de kans laat liggen om de zware kant te belichten...
Ik lijk er -nu ben ik wel heel eerlijk- mijn plezier in te hebben om te zeggen dat ik mijn ontslag heb gekregen, dat dat op zich misschien niet helemaal ongewenst is, maar dat ik het nooit zo snel had willen zien gebeuren. Vanuit het niets moet ik vanaf 1 juli een volwaardig inkomen zien te versieren. Je zou van minder zwaarmoedig worden, zeker als je weet dat ik de voorbije jaren onder begeleiding een passende job heb gezocht, zonder resultaat.
In 2019 bén ik al gecrasht uit mijn carrière, met ziekenhuisopname en depressie incluis, én een heel zelfonderzoek, resulterend in autisme en ADHD diagnose, en een zicht op mijn extreem disharmonisch IQ profiel, waardoor mensen logischerwijs niet goed weten wat ze aan me hebben... Ik héb al eens 2 jaar met mijn familie gebroken om alles eens op een rijtje te kunnen zetten, ik bén al een hele tijd thuis geweest met een ziekte uitkering om mezelf te vinden...
Opnieuw?
Neen toch?...
Licht, licht
Tuurlijk niet!
Je denkt toch zeker niet dat ik zit te piekeren over de laatste alinea hierboven? Zéker niet! Het tegendeel is pas echt waar. Diep vanbinnen toch. Maar mensen zijn nu eenmaal klagers, en wat doe ik dan? Ik doe mee... Niet omdat ik me zo voel vanbinnen, maar omdat de rest dat blijkbaar ook doet.
En dàt is de boodschap die deze voormiddag geleidelijk aan binnensijpelde, de boodschap van Licht, van de twee betekenissen van licht. Licht zoals in het tegenovergestelde van duisternis, maar ook het tegenovergestelde van zwaar. Ik doe misschien wel mee aan dat geklaag en gezaag, maar dat is eigenlijk niet wie ik ben.
Thuis ben ik maar al te vaak een norse gestoorde piekeraar. Dat was ik al als kind, vraag maar aan mijn broers en mijn ouders, en dat ben ik nog steeds, vraag maar aan mijn vrouw en kinderen... Ik ben bézig, binnenin ben ik bezig, dus ik wens liever niet aangesproken te worden, want dat stoort... autisme heet dat dan. Maar dat is de buitenkant!!
Het pantser van een binnenkant van licht, van altijd oplossingen vinden, van problemen als opportuniteiten en uitdagingen zien, van goesting, van liefde voor avontuur en geen interesse in een saai altijd hetzelfde zoals iedereen. Dàt is mijn binnenkant. Wist je dat ik een grootvader had die praatte over WOII als een gezellige periode? Het was een groot avontuur waar je iedere dag opnieuw weer moest zien van welk hout pijlen maken. Een echte pionier. Daar keek ik naar op, scoutsman die ik altijd was. Plantrekker, avontuurliefhebber. Laat maar komen, die problemen, we vinden wel een oplossing!!
electriciteit
Ik ken mezelf als een eeuwige optimist. Zelfs als ik aan het sterven ben, ben ik daar niet negatief over. LETTERLIJK! Het is één van mijn meest intense ervaringen in dit leven, een doodservaring. Ik wàs aan het sterven (een dokter bevestigde me achteraf dat ik 50% overlevingskans in de ogen keek) gedurende een aantal seconden in november 2000, toen ik gedurende een aantal seconden de elektriciteit door mijn lijf voelde gieren. Angst om te sterven was er niet bij, erg vond ik het ook niet, zelfs niet jammer, ik vond het wél jammer voor mijn vrienden, die die avond naar onze verjaardagsfuif zouden komen om te vernemen dat ik die namiddag overleden was. Dat vond ik jammer, daarmee was ik bezig toen ik aan het sterven was. Niet omdat ik daarmee wilde bezig zijn, niet omdat ik daarvoor gekozen had of zo, het was gewoon wat het was. Niet meer, niet min.
Als een optimist, zo ken ik mij. En veel mensen die mijn beste zelf gekend hebben (in de scouts, op fuiven, studentenclub, als gepassioneerd sprekerd, zowel in 1op1 gesprekken als voor een groep) zullen die optimist ook wel opgemerkt hebben, maar in het dagelijks leven lijkt die niet altijd naar buiten te komen.
Daar wil ik dus werk van maken, daar wil ik dus mijn werk van maken, en dat besef sijpelde deze morgen heel duidelijk binnen. Licht en licht.
zwarte magie
Zwarte magie is een onderwerp waar alleen rare mensen mee bezig zijn. Occultisten en zo...
Ik ben daar niet 'mee bezig' in die zin dat het een onderwerp is dat me interesseert, maar het komt wel op mijn pad. In de vorm bijvoorbeeld van het boek 'De Boom Des Levens' van Israel Regardie (check die gast zijn familienaam, trekt nogal op die van mij é...) dat plots in mijn bibliotheek belandde toen ik ging samenwonen, en mijn boeken- en platencollectie dus met een klap uitgebreid werd. Een intrigerend boek, waar ik nog niet verder in geraakt ben dan de eerste paar tientallen bladzijden. De schrijver blijkt de rechterhand geweest te zijn van Aleister Crowley, de zwarte magiër van de 20ste eeuw bij uitstek...
Toen ik in 2020 met de fiets ging rijden voor een paar weken en ik 's morgens niet wist waar ik 's avonds zou slapen, belandde ik bij een goeie vriend die al langer met niet-alledaagse dingen bezig is, maar dat hij zijn pijlen op de zwarte magie had gericht, dat wist ik niet. Erger nog, ik had er problemen mee.
En een paar maand geleden had ik al helemaal niet verwacht dat ik na mijn allereerste lezing over astrologie, 's avonds in bed zou bevangen worden door duivelse inzichten. Als in een nachtmerrie (maar dan wakker in volle bewustzijn) kwam ik aan inzichten waaruit niet te ontsnappen viel, net zoals in de legende van 'The Crossroads' waarin de ziel van begenadigde muzikanten aan de duivel verkocht wordt in ruil voor roem en rijkdom...
Wat een totaal onverwachte, vreemde, maar wel logische ervaring! Ik kreeg een download die me glashelder maakte dat de legende van de crossroads niets anders is dan een logisch gevolg voor wie helemaal doordringt tot de kern van de ziel, tot de plaats waar niets anders overblijft dan yin en yang, en dat je op die plaats een keuze hebt...
Het was alsof ik mijn carrière die nog niet begonnen was al had afgemaakt. Het mocht niet zijn. Creatieve zelfmoord. Gedoemd om te sukkelen, gedoemd om gehuld te worden in gitzwarte duisternis, onzichtbaar voor mensen, maar wel voor eeuwig aanwezig in mijn eigen innerlijk bestaan, in mijn ziel.
oog in oog
Een dag of drie bleef ik rondlopen met deprimerende gedachten. Ik wil een goed mens zijn. Ik wil eerlijk en open zijn, en net in dat laatste werd ik voetjelap gelegd door duistere krachten die mijn gedachten binnendringen, zuivere logica waar je simpelweg belandt als je dieper blijft graven. Het trok me naar beneden op een manier die mensen met zelfmoord neigingen nog het best zullen begrijpen, al behoor ik niet tot deze soort.
Lang geleden misschien, heb ik nog zwarte gedachten gehad in die richting (hoewel het nooit tot concrete plannen kwam), maar sinds 8 februari 2005 behoort dat scenario niet meer tot de mogelijkheden, én de overtuiging dat het einde van mijn lichaam het begin van een ander hoofdstuk is, een hoofdstuk dat maar beter niét begint met zelfdoding, want dan begin je hoogstwaarschijnlijk aan een heel lastig parcours, overigens, mijn vorige leven zou volgens een ziener zo geëindigd zijn...
Een tijdje geleden had ik een bijzonder helder visioen (nu we toch bezig zijn met minder alledaagse dingen), waarin ik oog in oog stond met een levensgrote reptiel die me strak in de ogen kwam kijken. Gelukkig ben ik een beetje beslagen in symboliek en weet ik dat alles wat zich in de menselijke geest als duivels aandient afkomstig is van Mercuriaanse principes. Mercurius, de dichtste planeet bij de zon, is de boodschapper van zowel licht als duisternis, dus reageerde ik onmiddellijk op een directe, maar wel lichtvoetige toon: "Aaahhh!! de boodschapper is daar!". Hij verdween meteen!!!
Als je geen angst toont kan de duisternis niets met jou aanvangen.
ALS JE GEEN ANGST TOONT KAN DE DUISTERNIS NIETS MET JOU AANVANGEN!!
Duisternis bestaat niet als er licht is! Je hoeft dat niet te bestrijden, je moet enkel het licht aansteken!!!
licht dus
De herinnering aan dit visioen, de herinnering aan 8 februari 2005, en mijn eeuwige optimistische ingesteldheid hielpen me over de zwaarte die de voorbije dagen over me was neergedaald. Daarbij nog eens opgeteld de dubbele betekenis van het woord licht. Inzicht in het stralende, lichtgevende licht, dat heb ik altijd bij me, maar ik ben wel geneigd om een zwaarwichtig over te doen...
INZICHT!
En wàt een inzicht! Lichtvoetigheid. 't Is niet dat ik dat niet heb... Heb je me al eens zien dansen, gààn(in dit voorbeeld zie je dan wel mijn voeten niet, ik liet me hier toch wel eventjes gaan...)? ...
Neen, echt, ik ben bijzonder kontent met het inzicht van de dag, het is ook heel instructief, ik kan er veel mee in het dagelijks leven bij wijze van opdracht: als ik een vraag krijg kan ik licht of zwaar reageren. Kies dan voor licht é! Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?
Help je me (en jezelf misschien) eraan herinneren?
Enjoy springtime lovely peopletjes!!
... ik ging eigenlijk stoppen met schrijven, maar...
Weet je welk liedje dat er nu in mijn oren speelt? Don't stop me now van Queen.
Queen
Ik luister naar een shuffle van Apple music, dus niet eezns mijn eigen liedjes, dus 100% toeval é...
Deze week keek ik naar de BBC docu over het tribute concert van Queen, nadat Freddy Mercury gestorven was met een all-star line-up die de nummers van Queen speelden. Machtig!
In het bijzonder het hele verhaal van het duet tussen Elton John (homosexueel) en de openlijk homofobe Axl Rose, die een notoire laatkomer was. Man, de tranen sprongen letterlijk in mijn ogen toen Axl Rose (die ik een arrogante dikkenek vindt... ja ik was 15-16 jaar toen Guns n Roses de grootste band ter wereld was, Paradise City was een grote persoonlijke hit toen ik voor het eerst kennismaakte met het fuifleven, en ik heb wel hun albums van de jaren '90, enzovoort, maar toen al was Axl Rose een soort klootzakske waar je moeilijk respect voor kan hebben) het podium kwam opgestormd tijdens het zwaardere deel van Bohemian Rhapsody (het gebeurt hier op 3'16") gelijk een aap. Eens dat hij begon te zingen was de magie er een klein beetje van af, maar die ape-sprongen waarmee hij heel de boel in de fik steekt!!! MA-GISCH vond ik dat. Ik heb een paar keer herbekeken en zat erbij te janken. heerlijk. En hoe het eindigt, arm in arm... een tear jerker uit de pop-rockgeschiedenis!!
Wel dàt dus é.
Die lichtvoetigheid van de popmuziek.
I want to break free!
Do you break with me?