Het was de fietstocht van mijn leven...
Een jaar of 30 geleden wilde ik graag met de rugzak minstens 6 maand reizen op een ander continent. Het is één van die weinige dingen waar ik spijt van heb. Dat ik nooit alleen en lang gereisd heb. Het is er nooit van gekomen.
Dus toen mijn leven plots op pauze kwam te staan en de eerste schok verwerkt was besloot ik erop uit te trekken.
Budget was er niet, dus een vliegtuigticket was geen optie, dus koos ik voor de fiets. En ik koos voor Nederland.
Het werd de fietstocht van mijn leven. Het was maar 13 dagen waarin ik ongeveer 1100km fietste, maar het was een tocht die mijn leven veranderde. Een tocht waar ik honderduit over kan vertellen. Toeval, tranen, bijzondere ontmoetingen en mysterie, alle ingrediënten zitten erin.
Vrijheid en eenvoud
De tocht verliep volgens ongepland plan. De reis werkte. Meermaals verscheen er een brede glimlach op mijn gezicht bij het horen van "... en nu ben ik dan ouder en nu woon ik overal, en 's morgens weet ik vaak niet waar ik 's avonds slapen zal." uit Tante Julia van Boudewijn de Groot. Een zinnetje dat al sinds mijn jeugdjaren geprogrammeerd staat in de innerlijke radio in mijn hoofd.
Heel mijn leven was dat een zinnetje geweest dat een echo was voor een leven dat ik (nog) niet kon beleven, maar dat me enorm aantrok.
"It's only after you have lost everything that you are free to do anything." (Brad Pitt, Fight Club).
Zittend op mijn fietske, met mijn hele hebben en houden genoot ik van de eenvoud van het bestaan. Nederland was mijn huis. Het ronde bankje op de hoek mijn schrijftafel, de boom in de duinen mijn lunchplekje, de kronkelende wegen waren als een rustig salon met zich op zee.
Ik was thuis. Thuis bij mezelf in Nederland.
De zorg voor een budgetvriendelijke slaapplaats kwam pas met de avond. Vrij en eenvoudig.
Enkel op de laatste dag van mijn tocht stond een afspraak gepland. Ik zou mijn mentor gaan bezoeken bij hem thuis. Ik zou hem vertellen over mijn passie voor het conceptuele, het spirituele, het kosmische, het holistische. Dat ik met astrologie bezig ben en zo en ik was er zeker van dat het onze laatste ontmoeting zou zijn omwille van mijn ontsporing. Onze relatie was immers ontstaan uit een gegroeid rond ondernemen. Rationeel, intelligent, to the point, doelgericht, geen zever...
MoonCycling
Het duurde dus niet lang voor ik het eruit gooide:
- ik ben eerlijk gezegd een beetje nerveus over hetgeen ik je wil zeggen.
een ideale opener vond ik dat. De eerste zin is altijd de moeilijkste. Het is als een locomotief. De rest volgt. Zijn interesse was duidelijk afleesbaar. Ik kwam dus niet over koetjes, kalfjes en vakantieherinneringen praten.
- ik heb je al verschillende keren horen zeggen dat ik danig thuis ben in de drone-markt dat ik het onderwerp in en uit adem. Ik apprecieer dat, maar zelf vind ik dat niet echt. Toch niet in vergelijking met de onderwerpen die me echt interesseren.
Hij schoof een paar centimeter dichterbij en ik ging verder:
- mijn passie is het leven zelf. Het mysterie van het bestaan. In mijn actieve ontdekkingstocht van nu bijna 20 jaar is astrologie het referentiekader dat mij grote inzichten bracht.
Het hoge woord was eruit. Ik was klaar voor de stilte, de afkeuring, de vragen, whatever...
- maar dat is fantastisch!
Hij begon te vertellen hoe hij altijd geïnteresseerd is om nieuwe dingen te leren, over hoe er nood is aan een ander referentiekader in de corporate wereld. Hoe de manier van werken versleten is. Astrologie kwam nooit eerder op zijn radar, maar hij was wel diegene die boeken schreef over anders werken, smart working, werken in de natuur.
Wat een opluchting!
Ik vertelde over het ritme van de maan en over hoe en waarom de maan de beste referentie is voor planning. Hoe de maan helpt om evenwicht te brengen, hoe de maan ons uitnodigt om niet alleen ons lichaam af te stemmen op de natuur (slapen, eten, energie geven, betterijen opladen), maar ook onze geest, ons intellect kan afgestemd worden op de natuur.
Ik leg mijn visie uit en hoe zelfs bedrijven groot voordeel kunnen halen uit een astrologische afstemming op het ritme van de maan.
- heb je al een naam voor je concept?
vraagt hij me. Natuurlijk. Hij is een marketing grootmeester.
- Wat dacht je van mooncycling?
Ik was meteen verkocht.
Basket Case
Bevrijd reed ik richting kust.
Met een muziekje in de oren
en de conditie zoals nooit tevoren
genoot ik van elke trap
op mijn pedalen.
En dan kwam er één van die momenten die ik nooit meer zal vergeten...
Ik reed langs het kanaal Brugge-Oostende. Net op het moment dat Basket Case van Greenday begint te spelen en ik van enthousiasme wat harder begin te trappen kijk ik naar rechts, de kant van het water en daar vliegt een meeuw op een meter of 5 van mij boven het water met zijn kop zijwaarts naar mij gericht. Ik voel meteen een soort connectie, alsof we beiden weten dat we even verbonden zijn.
Vastgeklikt.
“I am one of those melodramatic fools, neurotic to the bone no doubt about it!”
Ik voel de adrenaline opkomen. Wat een zalige intro.
“It all keeps adding up, I think I’m cracking up. Am I just paranoid or am I stoned?”
Terwijl de drums en de bas in het nummer kletsen en de boel open barst ga ik nog eens versnellen. De meeuw doet mee en blijft me met precies dezelfde snelheid vergezellen. Ik word overvallen door kippenvel en kijk met de regelmaat van de klok naar rechts. De meeuw houdt mij eveneens op geregelde tijdstippen in de gaten.
Heel het nummer bleef dat duren. Een minuut of 3.
Ik krijg nog kippenvel en zelfs een krop in de keel als ik eraan terug denk.
Kleine onbetaalbare momenten van intens geluk, van puur genieten, van léven op aarde.
In harmonie met de natuur, met mezelf, met de kosmos.
Zalige magische momenten ❤️