[[Dagboek]]
[[Maan in Boogschutter]]
Dinsdag 22 juni 2021, Watou.
12u21, de haan kraait...
Eindelijk, ik ben ermee begonnen. ...voor de derde keer.
Mijn eerste openbaar dagboek als schrijver. Want dat ben ik.
Ik heb mezelf na 46 jaar eindelijk herkend als schrijver.
Dan schrijf ik schrijft de schrijver.
Pieter-Jan Ardies
Schrijver.
Of weet je wat?
Pieterjan Ardies
Schrijver.
neh
Eenzaam in het paradijs
Er zit natuurlijk een heel leven achter bovenstaande als je het mij vraagt beetje puberale woorden -tenminste zo voelt het schrijven ervan aan, een beetje puberaal, zoals nu weer, nu dat ik tussen gedachten-lijntjes aan het schrijven ben en ik het gevoel heb als het ware even uit het blad, uit de tekst kom om jou, de lezer persoonlijk even aan te spreken, een beetje puberaal, zoals in die liefdesbrieven die ik schreef toen ik 16 jaar was en terwijl ik aan het schrijven was was ik zo dicht bij haar dat de woorden stroomden en ik bijgevolg in geen tijd hele pagina’s vol schreef-, een leven van 46 jaar waarin gedachten en daden bijna ongemerkt van elkaar gescheiden bleven.
Een soort omgekeerde gevangenis.
Een innerlijke wereld van vrijheid en overvloed die omringd wordt door een onvatbaar traliewerk dat eenzaamheid in het paradijs betekent.
In oktober 2019 verscheen in mijn hoofd een zinnetje dat me bijgebleven is:
“Mijn innerlijke rijkdom is omgekeerd evenredig met mijn financiële toestand.”
Een pijnlijke vaststelling met een grote sleutel in strikverpakking.
En toch. Hoewel ik wist, voelde, dat er veel waarheid in dat zinnetje zit, toch kon ik er de vinger niet op leggen, alsof mijn blik, mijn wil, mijn controle, een magnetische afstoting heeft ten opzichte van mijn zielscentrum. Ik kan er wel naartoe, naar kijken, maar hoe dichter ik kom, hoe meer energie het kost om nog dichter te komen.
En dat terwijl het afstotende centrum geen verre schat is, maar ... ik zelf.
autisme en ADHD
2 jaar geleden, in de lente van 2019, stapte ik als ondernemend medevennoot uit mijn zelf opgezette onderneming omwille van financiële druk aan mij kant, omwille van een groeiend verschil in visie en omwille van een gebrek aan planmatigheid en doelgerichtheid van mijn kant. Ik had structuur van mijn medevennoten verwacht. Dat was een kardinale fout.
Het leidde me tot in de kliniek voor een rectaal onderzoek.
En voor de eerste keer in mijn leven -ik wist niet eens dat dat kon als zelfstandige- kreeg ik een uitkering van de ziekenkas, en zat met een existentiële crisis. Het onbehaaglijk gevoel mijn eigen leven niet te leiden, was na een heel leven broeien tot uitbarsting gekomen.
Een periode van tot mezelf komen was aangebroken. Het begin van het proces dat vandaag een eerste publiek resultaat voorstelt, deze blogtekst.
Het is een uiting is van alle losse stukjes zelf die ik de voorbije 2 jaar heb verzameld. Ik lag los verspreid in de kamer zonder dat ik het wist. Mijn centrum was verdeeld.
Ik kreeg op 45 jarige leeftijd, 9 maand geleden, een dubbele diagnose:
Autisme en ADHD.
Een grote opluchting, een stroomversnelling van in elkaar vallende puzzelstukjes, ik kom verrast tot mezelf. Ik was al introvert, en ik was al zelfbewust, en deed al aan zelfonderzoek, en toch. Toch gaan er grote deuren naar zelfinzicht open. De rolluiken worden na jaren in het kasteel opgetrokken. Alsof ik er al die tijd geen rekening had mee gehouden dat er buitenlicht is. Op de tast moet je inderdaad wel heel onderzoekend tewerk gaan. In het donker moet je wel introvert zijn.
Maar je leert ermee leven. Wie hoort en voelt doelgerichter dan een blinde?
Maar nu stroomt licht naar binnen. Daar op de plaats van de barst. De barst van frustratie en vragen. De barst die het einde van de zelfdestructie inluidt, de barst waar je uren naar kan kijken van verwondering. De barst van de maatschappij die binnen het tijdsbestek van anderhalve generatie een heel ander evangelie predikt.
12u28, ik heb de haan niet meer gehoord.
worden wie je bent
Na een persoonlijke zoektocht van 2 jaar, steunend op het Belgisch sociaal vangnet, na een 4 tal jaar te werken en te ondernemen in de drone sector, na 5 jaar video producent en filmmaker, na 10 jaar TV montage en anderhalf jaar stemregie, na 1 jaar als arbeider, handlanger-verhuizer in een kunstveilinghuis, na 4 jaar student met een hoofdletter en na een bijzonder rijk gevulde jeugd met een lange scoutscarrière als ruggengraat, kom ik tot mezelf.
Ik heb altijd al geschreven.
Dagboeken... ik schat vele honderden pagina’s. Op papier en digitaal. Ideeën, essays, stukken van boeken, cursussen, business plannen, concepten. Brieven. Ik heb zelf een paar onverzonden brieven, therapeutische schrijfsels die meer dan 20 A4 pagina’s lang zijn, geschreven over een paar maand.
Niemand heeft mijn schrijfsels ooit gelezen.
Ikzelf ook niet.
Dat is in vlagen al heel mijn leven aan de gang.
Ik ben op mijn best als ik me op het conceptuele vlak begeef. Ik heb me altijd gericht op het uitwerken van de concepten die ik gemakkelijk bedenk, maar op de uitvoer zaten remmen en blokkages, dode gewichten en bekiste lijken. Soms duidelijk, soms sluimerend.
Ik weet eindelijk waarom.
Omdat jullie anders zijn.
Datgene wat ik al altijd voelde, maar wat uiteindelijk toch aanstellerij leek. Doe maar gewoon.
Blip.
Tilt.
Eh?..
Voor ik rond de pot begin te draaien wil ik graag even duidelijk maken waarom ik dit dagboek schrijf, of beter, wat ik wens te bereiken met het openbaar delen ervan.
Het gaat over tot onszelf komen.
Over doen waar ik goed in ben in een poging mijn leven in evenwicht te krijgen.
Door schrijvend tot mezelf te komen in contact met meelezende mensen hoop ik iemand als jij te kunnen inspireren tot aandacht geven aan je eigen centrum. Misschien ben jij die enkele uitzondering, maar los daarvan ben ik er zeker van dat je dat goed kunt gebruiken.
Om stil te staan.
Om in de spiegel te kijken.
Om te durven eerlijk te zijn met jezelf.
Als er iets is wat ik wil uitschreeuwen is het dat ik hou van het leven op aarde! In al zijn kleuren, geuren, heerlijke smaken, grilligheden, geneugten, belevingen en gedaantes. Wat een weelderige planeet aan mogelijkheden, wat een machtige beleving om dit als mens te beleven ...
Mensen inspireren om meer uit het leven te halen lijkt me een nobel doel. Ik hou wel van nobele doelen. Meer ik, geen egoisme, maar zelfliefde door zelfherkenning.
Balans.
3 onderwerpen
Ik heb 3 onderwerpen:
1 “De Priemfactore Van De Kosmos”, 12 woorden die een zicht geven op wat het leven is.
2 “MoonCycling”, time management in harmonie met de natuurlijke cycli
3 “Onze 12 Dimensionale Kosmos”, een beeld van de opbouw van de kosmos
Dit zijn 3 geestelijke kindjes.
De eerste, De Priemfactoren Van De Kosmos is de oudste en leerde ik kennen als 8 jarig kind, ‘s avonds in bed. Hij is er altijd geweest, maar het is pas de voorbije 2 jaar dat ik zijn ware gelaat leerde kennen.
De tweede, MoonCycling werd eind augustus 2019 benoemd door mijn mentor P.V. die ongewild een sleutelrol speelde in mijn transformatieproces.
En de derde is al 20 jaar. Aan “Onze 12 Dimensionale Kosmos” heb ik sinds 2000 geschreven. Langzaam gevormd door voortschrijdend inzicht.
Nu ik meer tot mezelf kom wordt mijn centrum een eenheid en ik voel dat in de relaties in mijn leven. Met partner, kinderen, familie, vrienden en andere peren. Hoe minder innerlijke verdeeldheid, hoe minder relationele verdeeldheid.
Die verdeeldheid lost op naarmate ik eenheid vindt in mijn eigen kern.
Ik ben een nog ongeslepen diamant.
Voor de diamant maakt het niet uit of hij laat geslepen wordt. Voor de slijper wel.
Dit is de test: mijn nieuwe relatie.
Die met jou.
Dit is de relatie waar ik met zorg mijn eieren in leg.
Ik hoop hier te mogen blijven bij jou.
Hoe onwennig het nog is.
Vrijdag 15 April 2022 23u28
[[maan in weegschaal]]
Ik herlees bovenstaande tekst met gemengde gevoelens.
Schaamte, voldaanheid, minachting, trots, tevredenheid,
Ik heb veel verbeterd aan de tekst. Er zaten veel fouten in en ik zal er nu waarschijnlijk weer een deel achterlaten.
Maar dat is niet waar mijn schaamte naartoe gaat...
We zijn een jaar later en van die ik-als-schrijver is niets van in huis gekomen. Prematuur gejuich voor de ontelbaarste keer in mijn leven.
Omwille van exact dezelfde reden heb ik na vorige lente beslist om nooit meer contact op te nemen met mijn dierbare mentor PV, tenzij het is om terug te blikken op mijn maatschappelijke doorbraak.
Een jaar later komt het me naief over dat ik kom te zeggen dat ik mijn centrum heb gevonden of bereikt, dat ik tot mezelf ben gekomen.
Dat ik-ben-schrijver idee lag tegen het einde van de zomer alweer in duigen. Ik ben ook andere dingen. Wat dom om mezelf zo in een kot te steken, ik weet wel dat het carrièrestrategisch gezien verstandig is om een éénduidige richting te kiezen, en daarvoor te gààn, maar daar blokkeer ik.
De autist is de koppigaard.
Kustollemollemeklootn!!
Compromissen maken? Neen. Dat gaan we niet doen. Niet meer.
Ik kwam pas écht tot mezelf in februari en maart van dit jaar.
En terwijl ik dit schrijf besef ik dat me dit gevoel volgend jaar weer zou kunnen overvallen, omwille van de ajuintheorie.
Je denkt dat je een grote doorbraak hebt gemaakt, dat je 'het' helemaal hebt begrepen of doorgrond, maar wat blijkt? Het is niet meer dan een pelletje van de ajuin die er af is gehaald. De richting klopt, elk pelletje brengt je dichter bij het centrum, maar het centrum bereiken? Dat is nog iets anders...
Maar toch heb ik het gevoel dat de doorbraken van de voorbije winter fundamenteler zijn dan die van vorige winter. Weet je waarom?
Omdat ik nu een duidelijk afgelijnd pad voor me zie. Ik weet welke richting ik gekozen heb en er is geen innerlijke twijfel over.
En weet je wat?
Ik ga het niet aan je neus hangen. Daarvoor is de gekozen richting me veel te dierbaar.
Tantra.
Geen prematuur vel van de beer verkopen in de overweldiging van het enthousiasme.
Je zal het wel zien.
Op zijn natuurlijke tijd.
WoW, knap geschreven. Ik word een trouwe volger. Misschien vind ik hier tips, tricks, hulp,… Die mijn gaten in mijn hoofd kunnen vullen.
Merci Ellen, ik hoop dat ik een even trouwe schrijver word.
Eenzaam in het paradijs hoofdstuk maakt dat ik wil blijven luisteren naar wat komt…
Dankje Martine. Ik hoop dat het zo zal blijven.
Sterk! Ik hoop oprecht dat je al schrijvend dichter bij jezelf komt, en dat het louterende mag werken. Fijn dat we mogen meelezen, veel succes! Barbara
Is het leven wel de moeite waard als het niet spannend is?
Voor wie dit leest
Gedrukte letters laat ik U hier kijken,
maar met mijn warme mond kan ik niet spreken,
mijn hete hand uit dit papier niet steken;
wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.
O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen.
Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid;
verzacht het vreemde door de druk verstenen
van het geschreven woord, of spreek het uit.
Menige verzen heb ik al geschreven,
ben menigen een vreemdeling gebleven
en wien ik griefde weet ik niets te geven;
liefde is het enige.
Liefde is het meestal ook geweest
die mij het potlood in de hand bewoog
tot ik mij slapende voorover boog
over de woorden die Gij wakker leest.
Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn
en door de letters heen van dit gedicht
kijken in Uw lezende gezicht
en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.
Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken,
zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven;
en laat Uw blik hun innigste niet raken
tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.
Lees dit dan als een lang verwachte brief,
en wees gerust, en vrees niet de gedachte
dat U door deze woorden werd gekust:
ik heb je zo lief.
Leo Vroman, uit: ‘Gedichten, vroegere en latere’ (1949)
Die uitzonderlijke keer dat ik de moeite doe om een gedicht te vatten -met poëzie heb ik een erg vreemde relatie- herken ik de schrijver en zijn vreemd medium, bedrukt papier. zo dicht en zo ver. Het kan niet persoonlijker zijn. Het kan niet onpersoonlijker zijn.
Binnenkort rijdt de bus op. Traag en voorzichtig.
Tot dan.
PJ
Welkom Pieterjan in het universum van schrijvende zoekers en zoekende schrijvers. Fijn je te kunnen lezen!
Het universum van het woord.
De voorwereldlijke orde. Waar zwart wit wordt en wit zwart. En van zodra dit gebeurd is ontstaat de onzekerheid. Het grensgebied dat de mensheid bepaalt. In den beginne was het woord.
Over naar jou voor een theetje ‘on the log’!