En weer weg. Van Koolkerke naar Damme, van Damme naar Sluis. Romantische mooie klassieke West-Vlaamse omgeving.
Van zodra ik de grens over rijd merk ik dat ik in Nederland ben. Helemaal anders. Met de auto kijk ik daar niet meer zo van op, maar met de fiets valt het echt wel op. Bij een molen aan het water langs de grindweg stop ik even om een paar nootjes te eten en om de route te checken. Ik merk daar dat mijn mobieltjes (telefoon en tablet) nog niet voorzien zijn op het buitenland en het duurt wel even voor ik het in orde krijg, maar gelukkig kan ik al spoedig verder. Richting kust, naar Breskens alwaar de veerpont me tot vlak bij de bestemming van de dag zou brengen.
Over Gierig Nederland, waar ik van hou
Het verschil in omgeving brengt een denkproces op gang dat de hele tocht bij me zou blijven. Een inzicht in het fundamenteel verschil tussen Nederland en België. Een verschil dat gebaseerd is op de brain drain van zuid naar noord in de 17de eeuw en dat tot gevolg had dat Belgen als dom en Nederlanders als gierig bestempeld worden. Clichés hebben wel degelijk hun bestaansreden.
Wat me vooral opvalt is het verschil in organisatie. In Nederland is de fiets op de weg strakker gescheiden van de auto. Op een ruimere schaal is er in het algeeen gewoon meer scheiding. De natuur krijgt ruimte. Het land is veel meer verdeeld in woongebieden, werkgebieden en natuurgebieden. Meer voorzienigheid. Bezint eer ge begint. Wij Belgen kopen een stuk grond waar die beschikbaar is en indien niet beschikbaar dan spreken we onze relaties aan zodat het onmogelijke toch kan gebeuren en dan doen we er onze goesting mee. Dat zorgt dan in het beste geval voor wat extra gezelligheid, maar uiteindelijk is ons land veel meer een lappendeken zonder structuur dan bij onze. Noorderburen.
Gierig is het attribuut. Van een ander gezichtspunt gezien kan je gierig ook als zuinig bestempelen. Zuinig impliceert ook dat je zorg en aandacht geeft aan hetgeen waarmee je zuinig bent. Dat je liefdevol omgaat met de dingen, dat je je er meer mee verbindt.
Dàt is iets wat ik absoluut geleerd heb onderweg. En het mooie is dat he nieuw is voor mij. Ik schenk aandacht aan de uitvoering, eventueel aan de voorbereiding, maar zelden aan de afwerking. Die drie componenten verdienen gelijke aandacht en zorg.
Nederland dus.
De zee brengt emoties naar boven
Het duurt niet zo heel erg lang voor ik de kustlijn bereik. Aaaahhh... De zèè...
Ik ben een beach boy. Ik ben vissen. Ik ben een zwemmer. De zee heb ik lang als het verlengstuk van mijn longen gevoeld. Het ruisende lied van de branding. De herinneringen. Mijn heimat.
Het is alsof de kust op me afkomt. De zee komt bij me binnen. Heel dicht. Ik stop om een foto te trekken.
Ja, het is snel beslist. Er is geen reisplan. Toch wel. Ik ben precies 13 dagen weg en de voorlaatste dag in de namiddag heb ik een afspraak met mijn mentor Philip. En in juni kwam Lotte me vertellen dat er iets te doen is in Ruigoord op 24/8. Ik dacht “Leuk. Een doel.” En dat bleef ook lang het doel, maar dat dooft wat uit.
Nu is het plan om noordelijk te rijden, en wel langs de kust. Het zeetje aan mijn zij... en als het plan onderweg verandert is het ook goed.
Zalig.
Dank u.
O, wat voel ik me emotioneel dankbaar.
Ik ga wat trager rijden. Gewoon om te genieten.
Tijdens het genieten is het alsof mijn beenbatterijtjes een power oplading krijgen. Dus begin ik te versnellen. Geleidelijk aan. Vals traag. Spanning op de hele cirkelbeweging, niet enkel het duwen. Ontspanning voor elke spier die het zich kan veroorloven. Ontspanning vinden in de benen die een grote inspanning leveren. Aandacht voor de beweging, aandacht voor de details. Voelen. Voel het lichaam. Voel de spieren. Voel de spanning, zoek de ontspanning in elk deel van het lichaam. Rij nog wat sneller. Wat een genot.
Interessante kijk op het leven en de dingen die er volgens mij ook toe doen. Onder andere oog voor detail en bewust leven (het bewust worden van de werking van je spieren tijdens het fietsen in samenhang met de gevoelswereld vond ik in deze mooi beschreven).
Heb ook je profiel (biografie) gelezen en ik vind dat je een interessante persoonlijkheid uit, waarbij je duidelijk onderscheid maakt tussen je ware Zelf leren kennen en het belang ervan (ook voor de hele wereldbevolking) en het ego dat telkens het doel (niet alleen van veegaderingen, maar van alles) verspert en dus steeds weer roet in het eten gooit.
Ik heb zelf een zoontje (geboren in 2012) met autisme. In Nederland voor het eerst opgemerkt door een bekwaam iemand (tijdens een tijdelijk verblijf), maar hadden niets op papier. Nu in België bezig met officiële diagnose te laten stellen, waarbij ze onderzoeken naar autisme en ADHD. Zonder diagnose op papier was onze jongen een vogel voor de kat op school en nu krijgt hij huisonderwijs tot zijn diagnose officieel is en hij de hulp krijgt die hij eventueel in zijn volgende school nodig zal hebben.
Waarom ik over hem een stukje vertel is omdat je me doet denken aan hem op een bepaalde manier en sinds zijn geboorte is mijn leven(skijk) totaal verandert op alle vlakken. Heel interessante persoonlijkheid draagt hij uit (al op deze jonge leeftijd en vooral voor degenen die ervoor openstaan kunnen eruit leren als ze willen) en ben benieuwd hoe hij er later mee om zal gaan. Dankje om je bijzondere kijk op het leven te willen (en kunnen) delen met de wereld.
Hartelijk dank Rachel. Deze reactie doet me veel plezier. Dagelijks ruim ik (sinds een paar weken) een hoop spam-reacties van mijn blog af en had nu niets anders verwacht, waardoor deze reactie als een extra aangename verrassing komt. Mijn zoon is ook in 2012 geboren :-).
Zelf heb ik heel veel deugd gehad van de positieve visie op autisme van Vera Helleman. Als je haar nog niet kent een echte aanrader!
De fietstocht door Nederland is een herinnering die ik koester en die een diepe indruk op me heeft achtergelaten (ik had toen mijn diagnose nog niet). Ik heb er veel meer over geschreven dan deze tekst. Zin in nog een beetje?